Dünya Dedikleri: Yûnusça Öyküler

‘Dünya dedikleri bir gölgeliktir. Hepimiz gelir ve geçeriz.

Yağmuru var karı var, pırıl pırıl güneşi var; serin bir su kenarı, denizi, bozkırı, alı yeşili,
türküsü bozlağı var. Geçerken gördüklerimiz var, iki lafın belini kırdıklarımız, birlikte çay
içtiklerimiz, gözlerine daldıklarımız, hicran yarası aldığımız, yüce dağlar gibi eteğinde
konakladığımız, birlikte gelip geçtiğimiz, sinemize bastığımız, toprağa sardığımız, murat alıp
verdiklerimiz var. Biz geçerken yolumuza, payımıza düşenler. Bir de adını haber
bültenlerinde, gazetelerde, dergi ve kitap sayfalarında göremeyeceğimiz hepten gölgede
kalanlar var. Anılmayanlar, hikâyesi anlatılmayanlar.

İşte onları anlattım. Geçip giderken azıcık beklesinler istedim. Ağırdan alsınlar, öyle apar
topar kalkıp gitmesinler, bir kitabın sayfalarında, bir öykünün satırlarında az daha eylensinler
istedim. Dillerde destan olup binlerce yıl söylenmeseler de dostun şeker dilinde bir kez olsun
dile gelsinler istedim. Bir göz açıp kapayana kadar. Mor çiçeğin ömrü kadar. O yüzden
söyledim.

Şöyle garip bencileyin…